پلی اتیلن - معایب و اتصالات لوله های پلی اتیلن
پلی اتیلن - معایب و اتصالات لوله های پلی اتیلن
در هنگام کار برد لوله های پلی اتیلندر دریا برای آنها مسائلی همچون امکان تحت فشار بودن، جرم گرفتگی لوله، تخلیه هوا، در معرض امواج و جریانات دریایی بودن مطرح میباشد که در هنگام طراحی و نصب باید مدنظر قرار گیرند. همچنین این لوله به تمرکز تنش بسیار حساس است. بنابراین باید در نصب آنها دقت کافی صورت گیرد. اتصالات در لوله های پلی اتیلن - اتصالات در پلی اتیلن مبتنی بر اصل ترمو پلاست می باشد. یعنی با ایجاد حرارت پلی اتیلن بصورت سیال درآمده و با امتزاج سیال ها، اتصال انجام می گیرد. بنابراین با توجه به انواع مختلف لوله اتصالات مختلفی وجود دارد که شامل موارد زیر می باشد: جوش لب به لب، این اتصال با حرارتی که توسط یک صفحه داغ که پلی اتیلن را بصورت سیال در می آورد ایجاد می شود. اتصال فوق بیشتر در مورد لوله های تک جداره کاربرد داشته و مورد تایید مراجع استاندارد مختلف جهانی می باشد. جوش الکتروفیوژن، در این اتصال حرارت لازم برای سیال کردن پلی اتیلن توسط المنت هایی که با عبور جریان الکتریسیته تولید گرما می کنند، ایجاد می شود. المنت پس از انجام اتصال در محل باقی می ماند. این اتصال برای لوله های با قطر کمتر از پانصد میلی متر مناسب است، و برای لوله های با قطر زیاد، هزینه و مشکلات زیادی به همراه دارد. جوش اکستروژن، در این اتصال در مابین دو قطعه بوسیله سیال پلی اتیلن که توسط دستگاه مخصوص تولید می گردد، پر می شود. البته همزمان محل درز نیز باید گرم گردد و این اتصال در مورد لوله های با قطر زیاد کاربرد خوبی دارد. اتصال توسط فلنج، در این روش دو انتهای لوله توسط فلنجهای استیل و گسکت به یکدیگر متصل می شوند. بسته به نوع لوله مورد استفاده فلنجهای آماده جهت اتصال لوله های با سایز های متفاوت وجود دارد. این نوع اتصال بیشتر در موارد تخلیه در دریا و ارتباط مخازن با یکدیگر به کار میرود. بزرگترین مزیت این روش، قابلیت جداسازی قطعات می باشد. اتصال گسکت، در این اتصال از اتصال نروماده با استفاده از یک لاستیک مخصوص آببند در انتهای لوله استفاده می شود. این روش نیز قابل جداسازی می باشد.
